Wojna o niepodległość Szwecji

Oddziały Unii

I w końcu napięta do granic możliwości sytuacja w Szwecji uległa rozładowaniu. Po tym jak wojska unii nie zostały wpuszczone do miast, a Duńczycy wdarli się do Uppsali, namiestnik szwedzki Engelbrekt Engelbrektsson ogłosił 3 marca 1433 roku manifest do ludu szwedzkiego wyzywający do walki, oraz zwołał pospolite ruszenie. Nie czekając na zgromadzenie się wojska, ruszył niedawno zwerbowanymi oddziałami na podzielone na 3 części wojska unii.

Pierwsza bitwa rozegrała się na wzgórzach niedaleko Sztokholmu. 3 roty zaciężnej piechoty zajęły jedną z wiosek, znajdującą się na wysokiej, skalistej górce. Wojska szwedzkie podeszły na bezpieczną odległość od wioski, po czym podzieliły się na 3 części. Jedna część stanowili pikinierzy oraz kilka rot piechoty zaciężnej, natomiast skrzydła obstawili kusznicy i osłaniający ich pawężnicy. Gdy piechota ruszała do szturmu, kusznicy na skrzydłach osłaniali ich. Będący na wzgórzu i mający osłonę strzelcy duńscy mieli jednak większą skuteczność. Po zbliżeniu się armii do wioski, piechota na skrzydłach, równomiernie z centrum, zaatakowała plecy Duńczyków i bitwę wygrali Szwedzi.

Druga ze Szwedzkich armii, wydzielonych do zniszczenia Duńczyków, rezydujących pod Kalmarem przybyła na miejsce, okazało się, że Duńczycy próbowali zdobyć miasto, ale po skutecznym oporze garnizonu, zmuszeni byli rejterować w pobliskie lasy. Po długich poszukiwaniach nie znaleziono wojsk wroga.

Trzecia armia przybyła pod, przejęte przez Duńczyków, miasto Uppsala. Wróg zamknął bramę i rozlokował się na murach miejskich, nie przyjmując oferty o kapitulacji. W tym wypadku, Szwedzi ścięli największe drzewo z okolicznego lasu, robiąc z niego taran. Następnego dnia rankiem, taran razem z piechotą ruszył pod, obsadzoną kusznikami, bramę. Na atakujących posypała się masa bełtów. Po kilku minutach wrota zostały wyważone i w bramie rozegrała się długa, aczkolwiek nierówna walka piechoty. W tym czasie na strzelców, będących na murach uderzył tłum uzbrojonych mieszczan, mszcząc się za spowodowane zniszczenia.

Mimo, że Szwedzi są coraz bliżej odzyskania niepodległości, nie wiadomo jak zareaguje na to Eryk Pomorski.



Skutki:

Szwecja:
-2 roty piechoty zaciężnej
-1 rota ciężkozbrojnych pikinierów
2 roty wymagają uzupełnień za 40 sztuk złota.
-9 dodatkowego zaopatrzenia
+40 jeńców wojennych

Dania:
-5 roty piechoty zaciężnej

Z nadejściem listopada, oraz mroźnej, szwedzkiej zimy, nadleciały także kruki i sępy. Padliny było co nie miara, szczególnie przy szafotach miejskich. Od momentu detronizacji Eryka Pomorskiego i koronacji Engelbrekta Engelbrektssona, wydano zezwolenie na rozprawianie się z urzędnikami duńskimi, którzy jeszcze za istnienia Unii Kalmarskiej w pełnym składzie, nie szczędzili obywateli szwedzkich, nakładając srogie podatki.

Natychmiast utworzyły się bojówki, których głównym celem było odnajdywanie i ukaranie wszystkich posądzonych o sprzyjanie Danii. Codziennie wieszano na stryczku po kilkudziesięciu urzędników, lichwiarzy i szlachciców jutlandzkich. Po niecałym miesiącu nie było już w Szwecji ani jednego Duńczyka, który wspierałby wojska Unii.

Natomiast ostał się jeszcze jeden spory oddział Duńczyków, mających obsadzić Turku. Dzięki Germundowi Kasperssonowi, dowódcy kawalerii szwedzkiej, Duńczycy byli odcinani od wszystkich wiadomości i wiedzeni w pułapkę. Gdy przechodzili przez jeden ze skandynawskich lasów, zza drzew wyłonili się kusznicy Engelbrektssona i ostrzelali maszerujące wojska. Za chwilę do walki włączyła się piechota zaciężna oraz rozjuszeni okoliczni chłopi. Duńczycy próbowali się bronić jednak okrążeni nie mieli większych szans.

Szwecja została wolna od duńskiego uciskania, lecz zobaczymy na jak długo...



Skutki:

Szwecja:
+2% stabilności

Dania:
-4% stabilności
-3 roty piechoty zaciężnej

Szwedzkie siły podzielone zostały na 2 kontyngenty: północny i południowy. Przez pierwsze miesiące roku, pod Sztokholmem zbierało się pospolite ruszenie. Kilka dni i nocy sztab szwedzki pracował ciężko opracowując plan nadchodzącej wojny z Unią. Wymyślona strategia przyjęła kryptonim "Zmierzch Tyranii", i miała także zamierzenia "wyzwolenia" Norwegii.

Gdy pospolite ruszenie było gotowe do walki, we wrześniu rozpoczęto działania wojenne. Armia północna, zaraz po przekroczeniu granicy z Norwegią natknęła się na oddziały liczne Norweskie. Dowództwo Szwedzkie zaryzykowało rozpoczęcie bitwy, szybko okazało się, że to nie było zbyt rozważne posunięcie. Przeważający liczebnie Norwedzy rozgromili siły Szwedów, zmuszając ich do odwrotu. Ucieczkę umożliwiło konne rycerstwo, które poświęciło się by ratować resztę wojsk.

Armia południowa była liczniejsza niż ta, operująca na północy. Zajęła bez większego oporu dwie gubernie, jednak po przejściu wgłąb Norwegii, zwolennicy Engelbrekta zostali zatrzymani. Na jednym z górzystych wzniesień wojska Unii Kalmarskiej rozbiły warowny obóz. Szwedzi nie przypuścili jednak niebezpiecznego szturmu na obóz, rozstawili się wokół, ostrzeliwując go ciężkimi działami.



Skutki:

Szwecja:
-2 roty piechoty zaciężnej
-4 chorągwie jazdy zaciężnej
potrzebne 30 sztuk złota na uzupełnienia

Unia:
-2 roty piechoty zaciężnej
-1 chorągwie kawalerii zaciężnej
reszta nieznana